Zo blauw, zo blauw.
Ogen als twee heldere meren.
Een traan, zuiver als kristal.
Zoekt zich een weg.
Over je wang naar beneden.
Spat op je borst uit elkaar.
Klinkt, als een helder klokje.
Wast de krassen op je zieltje schoon.
Opnieuw een stapje.
Van verleden naar heden.
Het gedicht is geschreven door Patricia mijn vriendin. De foto is van mijn hand. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten